داکتر سیما سمر؛ خشونت علیه زنان در حال افزایش است.

مقام‌های کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان می‌گویند که براساس یافته‌های تازه‌‌ی این کمیسیون، خشونت علیه زنان نسبت به سال‌های گذشته کاهش نیافته بلکه در حال افزایش است.این کمیسیون یافته‌های خود را در مورد خشونت علیه زنان به مناسبت 25 نوامبر، روز بین‌المللی منع خشونت علیه زنان روز گذشته منتشر کرد.
داکتر سیما سمر، رییس کمیسیون مستقل حقوق بشر با ارایه یافته‌های این کمیسیون در مورد خشونت علیه زنان، گفت که طی شش ماه اخیر 1167 مورد خشونت علیه زنان در این کمیسیون ثبت شده و این آمار نشان می‌دهد که موارد خشونت علیه زنان نسبت به سال‌های گذشته افزایش داشته است. خانم سیما سمر تاکید کرد که ممکن است موارد خشونت علیه زنان بیشتر از این رقم باشد.به گفته‌ی رییس کمیسیون مستقل حقوق بشر، بیشترین موارد خشونت علیه زنان، خشونت‌های خانواده است. او گفت: «متاسفانه بالاترین آمار خشونت را، خشونت‌های فامیلی تشکیل می‌دهد که از 1167 مورد خشونت که در کمیسیون ثبت شده، 261 مورد آن شامل لت و کوب در فامیل‌هاست. 176 مورد دیگر خشونت‌هایی شامل تهدید به مرگ و اقدام به قتل است که از این رقم، سی مورد خودسوزی صورت گرفته و بیست تن هم خودکشی کرده‌اند. 47 تن هم تریاک خوردند تا خودکشی کنند و در 53 مورد دیگر اقدام به قتل شده و 26 تن هم به قتل رسیده‌اند.»با این حال، داکتر سیما سمر تاکید می‌کند که وجود فرهنگ معافیت باعث شده تا موارد خشونت علیه زنان در حال افزایش باشد. به گفته‌ی او، تاکنون کسانی که عامل خشونت بوده‌اند، از سوی نهادهای قضایی مورد پیگرد قانونی قرار نگرفته‌اند.
محروم از تمام حقوقکمیسیون مستقل حقوق بشر که در تحقیق شش ماهه خود بیشتر روی موارد خشونت علیه زنان بیوه در هفت ولایت کار کرده است، می‌گوید که زنان از تمام حقوق‌شان محروم هستند.ثریا صبح‌رنگ، یکی از کمیشنران این کمیسیون در نشست دیروزی گفت: «این تحقیق برای ما نشان داده که زنان از تمام حقوق شرعی و بشری‌شان محروم هستند. از حق تعیین سرنوشت، حق ازدواج، حق حضانت اطفال، گشت و گذار آزادانه، تحصیل، کار، دسترسی به صحت، و حتا حق دیدار از اقارب‌شان محروم هستند. و این‌ها تحت خشونت‌های خانوادگی، روانی، اجتماعی و ساختاری قرار دارند.» به گفته‌ی خانم صبح‌رنگ، بیش از نود درصد خانم‌های بیوه مورد خشونت‌های مختلف قرار گرفته‌اند.براساس یافته‌های کمیسیون مستقل حقوق بشر، خانم‌های بیوه که از نعمت سواد محروم‌اند و سن‌شان کمتر است، بیشتر مورد خشونت قرار گرفته‌اند. براساس گفته‌های مقام‌های کمیسیون مستقل حقوق بشر، به هر اندازه‌ای که خانم‌های بیوه جوان‌تر بوده‌اند، به همان اندازه مورد خشونت‌های بیشتر قرار گرفته‌اند. یافته‌های کمیسیون نشان می‌دهد که خانم‌های بیوه جوان، برعلاوه خشونت‌های فزیکی و روانی، با خشونت‌های جنسی نیز مواجه هستند. چنانچه ثریا صبح‌رنگ می‌گوید: «تعداد زیادی از خانم‌های بیوه مورد خشونت‌های جنسی هم قرار گرفته‌اند.»یافته‌های کمیسیون نشان می‌دهد که بیشتر از پنجاه درصد زنان بیوه مستقلانه زندگی می‌کنند و تعداد کودکان‌شان نیز زیادتر هستند. بیش از پنجاه درصد از خانم‌های بیوه بین سه تا هشت کودک دارند. کمیسیون مستقل حقوق بشر، این مساله را «فاجعه‌بار» خواند. به گفته‌ی ثریا صبح‌رنگ، زنان بیوه که از شوهران‌شان طلاق گرفته‌‌اند، بیشتر از دیگر خانم‌ها مورد تحقیر و توهین قرار می‌گیرند. او گفت که بیشتر از هفتاد درصد از خانم‌های بیوه به‌دلیل حفاظت از کودکان‌شان حاضر به ازدواج مجدد نیستند. اما به گفته‌ی کمیسیون مستقل حقوق بشر، شماری از خانم‌های بیوه که به ازدواج دوباره تن می‌دهند، به اجبار ازدواج می‌کنند.مقام‌های کمیسیون مستقل حقوق بشر می‌افزایند براساس یافته‌های آنان، موارد خشونت در ولایت ننگرهار نسبت به دیگر ولایات مورد تحقیق بیشتر است. به گفته‌ی خانم صبح‌رنگ، در این ولایت حتا حقوق فردی زنان بیوه صلب شده است.با این حال، کمیسیون مستقل حقوق بشر تاکید می‌کنند که زنان بیوه با شرایط اقتصادی و اجتماعی سختی مواجه هستند و در این زمینه، نهادهای مسوول باید توجه بیشتری کنند. به گفته‌ی این کمیسیون، تن‌فروشی و گدایی از دیگر پیامدهای شرایط ناگوار زندگی زنان بیوه است.

منبع: سایت هشت صبح

سیما سمر، باردیگر نامزد جایزه صلح نوبل شد

سیما سمر رئیس کمیسیون حقوق بشر افغانستان نامزد جایزه صلح نوبل شد، سال گذشته نیز نام او در فهرست نامزدان این جایزه بود و تا فهرست نهایی که در آن سه نفر بیشتر نبودند، نیز پیشرفت. اما سرانجام جایزه سال گذشته صلح نوبل نصیب باراک اوباما رئیس جمهوری آمریکا شد.
اگرچه معرفی باراک اوباما به عنوان برنده صلح نوبل، انتقاد ها و سر و صداهایی را نیز در پی داشت، منتقدان این اقدام کمیته جوایز نوبل، می گفتند باراک اوباما هنوز کاری نکرده است. اما کمیته نوبل اعلام کرد این جایزه را بخاطر "تلاش فوق العاده برای تقویت دیپلماسی بین المللی و ترغیب به همکاری میان مردم" به آقای اوباما می دهد.
کمیته نوبل تلاش های آقای اوباما برای تقویت موضع نهادهای بین المللی و ترغیب به خلع سلاح هسته ای را نیز مورد تاکید قرار داد.
کمیته نروژی نوبل در هنگام اعلام نام برنده جایزه صلح نوبل در بیانیه ای عنوان کرد: "بسیار به ندرت کسی به اندازه آقای اوباما توجه جهانیان را به خود جلب کرده است و در مردم خود امید به آینده ایجاد نموده است."
لیوزیاوبو یک ناراضی چین و سویتلانا کنوش ینا یک فعال حقوق بشر در روسیه از دیگر نامزدان مطرح دریافت صلح نوبل امسال هستند.
اما کریستیان برگ هارپویکن رئیس انستیتوت صلح در اوسلو – نهادی که در مورد جایزه صلح همیشه پیش بینی های درست کرده می گوید، برای جایزه صلح نوبل سال ۲۰۱۰ سیما سمر رییس کمیسسون مستقل حقوق بشر افغانستان بخت بیشتری دارد. 
سیما سمر در سال ۲۰۰۸ میلادی از سوی دولت افغانستان برای احزار مقام کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد نیز معرفی شده بود.
در اعلامیه ای که وزارت خارجی افغانستان به این مناسبت منتشر کرده بود آمده بود:" انتخاب بی نهایت شایسته خواهد بود."
سیما سمر در سال ۱۹۵۷ میلادی در ولایت غزنی افغانستان به دنیا آمد و تحصیلات خود را در رشته پزشکی در دانشگاه کابل به پایان رساند.
او از سال ۱۹۸۴ تا ۲۰۰۲ میلادی، زمانی که افغانستان درگیر جنگ بود، در خارج از این کشور اقامت داشت و در عرصه های اجتماعی به پناهجویان افغان در کشورهای خارجی کمک می کرد.
پس از فروپاشی حکومت طالبان در افغانستان، گروههای افغان شرکت کننده در اجلاس بن و سازمان ملل متحد سیما سمر را در دسامبر سال ۲۰۰۲ میلادی به معاونت رئیس دولت و سپس، نخستین وزیر امور زنان افغانستان برگزیدند.
خانم سمر بعد از پایان کار دولت موقت افغانستان به ریاست کمیسیون مستقل حقوق بشر این کشور منصوب شد.
او حالا در عین زمان، گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد در سودان است.
خانم سمر تا حالا دهها جایزه بین المللی در عرصه فعالیت های حقوق بشری از آن خود کرده است.

منبع: سايت فارسي بي بي سي

آغاز برنامه آموزش حقوق بشر در دانشگاه بامیان

برنامه آموزش حقوق بشر در دانشگاه بامیان با حضور شخصیت نادر روز گار ما، داکتر سیما سمر، رئیس کمیسیون مسقل حقوق بشر افغانستان، در دانشگاه بامیان آغاز گردید.
به همین مناسبت مراسمی در دانشگاه بامیان با حضور والی بامیان، روسای ادارات دولتی، استادان دانشگاه، دنشجویان و نمایندگان سازمانهای جامعه مدنی، برگزار شد.
داکتر سیما سمر، دراین مراسم گفت :" یکی از برنامه های کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان همکاری با نهادهای علمی وتحصیلی در سطح کشور است. وخوشحال هستم که امروز همکاری با دانشگاه بامیان عملا ً آغاز می شود."
داکتر سمر در ادامه تاکید نمود که حقوق بشر با تمام ابعاد زندگی انسان ارتباط می گیرد. از تجارت، انکشاف، آب آشامیدنی تا طرز رفتار و گفتار انسان با حقوق بشر ارتباط می گیرد.
وی همچنان افزود:" حقوق بشر نیاز زمان ماست و ما با این ارزشهای قبول شده ای جهانی وانسانی می توانیم جامعه خود را از خشونت و بی قانونی نجات بدهیم. بنابرین رعایت حقوق بشر مسئولیت فرد فرد جامعه است."
داکتر سیما سمر خطاب به دانشجویان گفت:" شما به عنوان آینده سازان این کشور بیشتر از هرفرد دیگری نیازمند هستید که اول خود را از حقوق بشر بیشتر آگاه بسازید و سپس این آگاهی ها را به مردم منتقل کنید."
 
والی بامیان، داکتر حبییه سرابی، ضمن با اهمیت خواندن این برنامه از آغاز همکاری کمیسیون حقوق بشر با دانشگاه بامیان تقدیر نموده و اظهار داشت که" من به عنوان یک عضور کوچکی از جامعه بشری با اعتقاد محکمی که به ارزشهای بشری دارم، تعهد می سپارم که برای تحقق حقوق بشر در ولایت بامیان مجدانه کار نمایم."
درین مراسم عبدالاحد فرزام، رئیس دفترساحوی کمیسیون مستقل حقوق بشرافغانستان در زون بامیان، به معرفی این برنامه پرداخت و گفت:" حقوق بشر در کشور ما بیشتر از پیش نیازمند پشتوانه های نظری و تئوریک علمی است ودانشگاه ها می توانند با آموزش حقوق بشر به دانشجویان زمینه توسعه اگاهی مردم از حقوق بشر و ایجاد پشتوانه های نظری علمی برای حقوق بشر را مساعد کنند."
وی همچنان اظهار داشت که براساس تفاهم نامه ای که بین دفتر ساحوی بامیان و ریاست دانشگاه بامیان به امضا رسیده است، درین دوره آموزشی برای دانشجویان 12 صنف از دیپارتمنت های مختلف دانشگاه بامیان حقوق بشر آموزش داده خواهد شد."

Outline of Speech by Dr. Sima Samar

Carleton UniversityThursday, July 15, 2010Outline of Speech by Dr. Sima SamarChair, Afghanistan Independent Human Rights Commission

–Check against delivery–

Thank you to the Administration, faculty, staff, and students of Carleton University for this great honor.
Receiving this honorary degree is very special and important to me. Because of the situation and Soviet Invasion, I never had own graduation ceremony or received the actual diploma when I graduated from medical school in Kabul.
All of my education has been in Afghanistan. As a young girl, I attended co-educational elementary and secondary schools in Helmand. I then attended Kabul University, where I completed my medical degree in 1982. Today, Helmand Province is the center of production of poppy and has been the site of major fighting with the Taliban. These days, we cannot talk about co-education in Helmand Province. Women were making progress during sixties and seventies; we had female ministers, parliamentarian, and doctors, but the past three decades of war destroyed the progress that women had begun to make in education, the professions, and the public arena.
After I completed my studies, I began to practice medicine in a hospital in Kabul. When it became too dangerous to live in Kabul because of the Soviet invasion, their puppet regime and the resistance against them. I fled to central Afghanistan to the remote part of the country in which I was born. I arrived there with little more than a stethoscope, a copy of a medical journal, and my son. I practiced medicine there, walking for hours or traveling by donkey to visit patients.
After three years, I fled Afghanistan for Pakistan in order to provide opportunity for my son to be educated. In Pakistan, I obtained a job as a doctor at the Mission Hospital, a 100-year old facility in the southwestern part of the country. I worked at the hospital and traveled to refugee camps. The conditions were horrible and women had no access to proper health care and particularly to reproductive health care because of the lack of facilities and the power of the conservative elements in the camps. Women died of curable conditions and sicknesses as they were denied treatment. After experiencing such a situation, I started a hospital for Afghan refuges women and children in 1987. On our first day, we had 300 women and children to receive services.
Education is essential to women’s health and well-being. This is why I started literacy training for women and schools for boys and girls soon after the hospital opened. Progress for human rights and particularly women’s rights is not possible without education. In total, the Shuhada Organization, has established and build more then 100 schools in Afghanistan and Pakistan. It was very hard to find support for formal education, especially for women and girls at this time. The international community was reluctant to fund even the printing of books to support the formal education. More attention was paid to support the religious schools and madrasas to fight against the communism. No thought was given to the long-term impact of support for these institutions. One of the reasons that the war in Afghanistan is so long and violent is because of lack of education.
When the Taliban came to power, one of their first actions was to ban almost all education for girls. We were able to fight to keep girls’ schools open in some parts of the country. The Shuhada Organization’s high school in Jaghori was the only girls’ high school to remain open in the country during the Taliban regime.
After the fall of the Taliban, the schools were opened for the Afghan children. Today, around six million children are going to school. Only one third of the students are girls, and the drop out rate of the girls after the sixth grade is very high because of the lack of facilities and lack of trained female teachers. The quality of education does not fill the needs of today. The situation in higher education is almost same. In fact, there is not enough attention paid on higher education. The higher education institution in the country cannot absorb all the graduate students from high school. For example 100,000 students were graduated from high schools last year, but the universities were able to accommodate only around 35,000.The number of the girls are much lower in higher education, due to the lack of facilities and the absence of female dormitories in different part of the country.
At the same time that the opening of schools was seen as an example of progress, the international community ignored the signs of the reemergence of the Taliban, which, of course, affected girls and women first. After 2004, over three hundred schools were bombed, burned, and attacked. Night letters were posted warning parents not to send their girls to school. These attacks have only escalated. Teachers and principals have been beheaded. Girls on their way to school have been attacked with acid. The overall security in Afghanistan has deteriorated and, as usual, women and girls face the most severe repercussions.
Even today, I am asked whether it is worth the effort to make women’s rights a priority in Afghanistan when everything seems to be such an uphill battle in the country. It is important to realize that the demands for recognition of women’s rights and human rights come from within Afghanistan. As Afghan women, we want to live with the full rights and dignity of human beings.
We have had some victories in our work for women’s rights. When we finally were able to return to Afghanistan after the fall of the Taliban, no infrastructure existed for the government or civil society. With few resources and a lot of hope, the key institutions of the Ministry of Women’s Affairs and the Afghanistan Independent Human Rights Commission were built from scratch to promote women’s rights.
These institutions and NGOs have had success in pressing for women’s rights policies. In 2004, we won equal rights provisions for women in the Afghan Constitution as well language committing the Afghan government to implementation of treaties and conventions to which it is a party. These international conventions include CEDAW, which Afghanistan ratified in 2003.
While key constitutional and treaty obligations are in place, the reality for women on the ground remains a major concern.
Most women lack economic empowerment and live in poverty. The absolute majority of women are not independent economically. Although some women have their own business, there are few of them. The economical empowerment of women are important to shape their lives and position in the society.
In many parts of Afghanistan, women have not seen a medical doctor in their entire lives. Women have not much possibilty to control the number of the children that they have. Maternal and infant mortality rates are among the highest in the world.
A culture of impunity exists for sexual violence in the country. It is always seen as private matter of the family. State institutions refuse to intervene in some cases. In other cases, they promote the ownership of females in the family by men.
Women’s access to justice is very limited. One of the reasons is the low number of women in the judiciary system. No women are in the Supreme Court Council.
There has not been enough political will within the Afghan government to achieve equality for women. The political will not be sufficient without constant support from the international community.
The lack of security is another problem that reduces the freedom of women and freedom of expression in general. Security must be defined to include human rights, women’s rights, and economic well-being, along with the absence of fighting. The absence of security undermines women’s rights and human rights. Accountability and justice for violation of human rights and women’s rights is a pre-requisite for security. The respect for culture and religion should not be used as an excuse to ignore the human rights and women’s rights.
The solution to the problem in Afghanistan is to promote democracy, human rights and an environment without discrimination. To achieve this goal, the Afghan government and international community need to have comprehensive, multi-dimensional long-term strategy. These goals cannot be achieved by short-term, quick fix policies that we have seen in the past few years. In order to promote this situation, we need to build the confidence of the people to the process, promote rule of law, good governance and provide justice for victims of violation of human rights in the past and present to build a better future.
Clearly peace and security will not be sustainable without development, and both cannot be achieved with out respect for human rights, and full participation of women. Education is necessary for all of these goals.
Without full participation of women in society, the problems in Afghanistan cannot be solved. Women must be included in decision-making, peace talks, and peace building. The strong military and political presence of the international community and important United Nations Security Council Resolutions 1325 providing for inclusion of women are made meaningless when a new policy of reintegration and reconciliation with the so-called good Taliban is considered without any discussion of the consequences for women. Women were the primary victims of the Taliban in the past and will be in the future unless attention to women’s rights is paid and upheld by both the Afghan government and the international community, as partner to the Afghan government and people.
Finally, I ask you to join me in calling strongly for the international community that the people in Afghanistan as human beings deserve peace and freedom. United and committed, we have to fight against the enemies of freedom and humanity. Peace and security in Afghanistan is related to the security in the region and the world. If the people in Afghanistan suffer, it will have a negative impact in your country and everyone’s lives.
Thank you again for this great honor and for your support of not only me, but of people in Afghanistan and the future of our country.

Carleton Confers Honorary Doctorate on Human Rights Activist Sima Samar

خوانندگان گرامی! به نسبت کمبود وقت نتوانستیم متن را ترجمه کنیم. بزودی متن ترجمه شده را در وبلاگ درج خواهیم کرد.

(Ottawa) –
Today, in recognition of her leadership and courage in the defense and promotion of the rights of women and of democracy and human rights for all, Carleton University conferred an honorary doctorate on Dr. Sima Samar.
In an address following the conferring of her degree, Dr. Samar spoke of how special the moment was because she did not have a graduation ceremony of her own when she completed medical school in Kabul as a result of the Soviet invasion.
In 2009, Dr. Samar was nominated for the Nobel Peace Prize which was eventually awarded to President Barak Obama.
As chairwoman of the Independent Afghanistan Human Rights Commission, she oversees the conduct of human rights education programs across the country, monitors the investigation of abuses and oversees a national women’s rights education program.
In her address, Dr. Simar also spoke of how important it is to realize that the demands for recognition of women’s rights and human rights come from within Afghanistan and that Afghan women want to live with the full rights and dignity of human beings.
Dr. Samar received a medical degree in 1982 from Kabul University but fled to neighboring Pakistan after her husband was arrested during the Russian invasion.
During her 17 years in Pakistan, she became a leader in educating Afghan women and girls. She founded The Shuhada Organization which operates 55 schools for girls and boys in Afghanistan and three schools for Afghan refugees in Pakistan.
Dr. Samar is in Ottawa to present the keynote address at the Canadian Federation of University Women’s conference.
Dr. Samar’s convocation address is attached.
-30-
For more information:Steve BlaisMedia RelationsCarleton University 613-520-2600 , ext. 1391steve_blais@carleton.ca

جریان مبارزات انتخاباتی با چالش‌های شدید امنیتی مواجه است

کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان در تازه‌ترین گزارش خود در مورد حقوق سیاسی افراد در آستانه دومین دور انتخابات پارلمانی، از روند انتخابات پیش‌رو ابراز نگرانی کرده می‌گوید که افراد طالبان در ولسوالی پشتون‌کوت ولایت فاریاب به مردم گفته‌اند که نمی‌توانند به نامزدان دلخواه‌شان رای بدهند و باید به افرادی رای دهند که طالبان خواسته باشند.انتخابات مجلس نمایندگان که قرار است در بیست و هفتم سنبله برگزار شود، به گفته‌ی مقام‌های کمیسیون مستقل حقوق بشر با چالش‌‌های زیادی روبرو است.داکتر سیماسمر، رییس کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان که گزارش این کمیسیون را در مورد حقوق سیاسی افراد در یک کنفرانس خبری ارایه می‌کرد، گفت یافته‌های این کمیسیون نشان می‌دهد که جریان مبارزات انتخاباتی با چالش‌های شدید امنیتی مواجه است. داکتر سیماسمر افزود: «یکی از مشکلاتی که انتخابات پیش‌رو با آن مواجه است، عدم موجودیت امنیت در برخی از نقاط افغانستان است که این مساله باعث می‌شود نامزدان و رای‌دهندگان از حقوق سیاسی‌شان نتوانند استفاده بکنند. مردم تهدید می‌شوند و خیلی از نامزدان نمی‌توانند که به برخی از نقاط بروند و مبارزات انتخاباتی خود را به پیش ببرند.»رییس کمیسیون مستقل حقوق بشر تاکید کرد ناامنی بالای مبارزات انتخاباتی زنان نامزد در انتخابات، بیشتر تاثیر گذاشته است و آنان نتوانسته‌اند که آزادانه به ولسوالی‌ها و مناطق مختلف کشور سفر کنند. خانم سیما‌سمر می‌گوید براساس یافته‌های گزارش کمیسیون مستقل حقوق بشر، در برخی از نقاط نیز طالبان مردم را تهدید کرده‌اند که در انتخابات شرکت نکنند. او گفت:‌ «در بعضی نقاط، مخالفان دولت و طالبان مردم را تهدید می‌کنند که نباید در انتخابات شرکت کنند؛ اما در برخی از ولایات شمالی مثلا در فاریاب، طالبان به مردم می‌گویند که به انتخابات اشتراک بکنید ولی به کسانی رای بدهید که طالبان می‌خواهند نه به نامزد دلخواه‌تان. این شیوه جدید از طرف طالبان است. قبلا می‌گفتند که مردم در انتخابات شرکت نکنند ولی این بار در یکی از ولسوالی‌های فاریاب (ولسوالی پشتون‌کوت) می‌گویند مردم اشتراک بکنند اما به نامزدی که آنان می‌خواهند رای بدهند.»همچنین کمیسیون مستقل حقوق بشر در گزارش خود از گسترش ناامنی‌ها در کشور ابراز نگرانی کرده می‌گوید نبود امنیت می‌تواند بالای روند انتخابات تاثیر منفی بگذارد و برگزاری انتخابات شفاف و عادلانه را به چالش بکشد. این کمیسیون از زبان مقام‌های امنیتی نقل کرده که در هفده ولایت، وضعیت امنیتی طوری نیست که فرصت برگزاری انتخابات شفاف و عادلانه فراهم شود. همچنین این کمیسیون به نقل از یک مقام امنیتی می‌افزاید که در بیش از 114 ولسوالی، مشکل امنیتی به طور جدی وجود دارد. با این حال، مقام‌های کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان تاکید می‌کنند که گسترش ناامنی‌ها در کشور باعث می‌شود تا ناظران بین‌المللی نیز نتوانند از جریان انتخابات نظارت کنند. به اعتقاد کمیسیون مستقل حقوق بشر، با گسترش دامنه ناامنی‌ها، احتمالا مشارکت مردم در این انتخابات کاهش یابد و زمینه‌های تقلب نیز بیشتر شود.کارت‌‌های جعلیهمچنین کمیسیون مستقل حقوق بشر در گزارش خود از خرید و فروش و ساخت کارت‌های رای‌دهی جعلی خبر داده است. داکتر سیماسمر گفت در ولایات جنوبی کارت‌های رای‌دهی جدیدی چاپ شده است. او می‌گوید: «مساله دیگری را که به عنوان یک مشکل ما از آن نظارت کردیم، در بعضی از نقاط کارت‌های رای‌دهی به قیمت دوصد تا پنج‌صد کلدار خرید و فروش می‌شود و یا کارت‌هایی که قبلا توسط زنان استفاده شده، دوباره از آن اسکن و چاپ شده‌اند. این یک مشکل بسیار اساسی را ایجاد می‌کند، چون کارتی که به نام زنان است، عکس ندارد. از این کارت‌‌ها، مردان می‌توانند به عوض زنان استفاده بکنند و این هم زمینه تقلب بیشتر را می‌تواند ایجاد بکند. این کارت‌های تقلبی است که از خارج کشور به افغانستان آمده است.»داکتر سیماسمر گفت این گزارش براساس چهار حق، شامل آزادی بیان، گشت و گذار، آزادی اجتماعات و تشکیل انجمن‌ها و سه اصل شامل عدم تهدید، عدم تبعیض و عدم جانب‌داری تهیه شده است که به گفته‌ی او از جمله حقوق سیاسی و مدنی شهروندان به‌شمار می‌روند.همچنین کمیسیون مستقل حقوق بشر از سواستفاده از امکانات دولتی خبر داده می‌گوید که این مساله می‌تواند آزاد و عادلانه بودن انتخابات را متاثر سازد. این کمیسیون می‌گوید بیشترین سواستفاده از امکانات دولتی در ولایات پروان، بدخشان و پکتیا صورت گرفته است.این کمیسیون از دولت افغانستان و نیروهای ناتو خواست تا در تامین امنیت انتخابات بیشتر تلاش کنند. همچنین کمیسیون مستقل حقوق بشر از کمیسیون مستقل انتخابات نیز خواسته است تا در روند انتخابات دقت بیشتری به خرج دهد و همین‌طور شمار مراکز توزیع کارت رای‌دهی را افزایش ‌دهد و یا زمان توزیع کارت رای‌دهی را تمدید ‌کند.

منبع: www.8am.af

پایان تحصن شورای ولایتی بامیان با میانجیگری داکتر سیما سمر

از حدود یک ماه به این طرف، شورای ولایتی بامیان در اعتراض به آنچه بی اعتنائی والی بامیان به شورای ولایتی خوانده می شد، دست به تحصن زده و در چوک رهبر شهید، خیمه برپا کرده بودند.
داکتر سیما سمر، در ادامه خدمات شایسته و صادقانه خویش به مردم، روز جمعه ضمن دیدار با مقام ولایت بامیان ورئیس واعضای شورای ولایتی بامیان، زمینه گفتگو و حل خردمندانه این معضل را فراهم کرد و خیمه اعتراضی شورای ولایتی را برداشت و اعضای شورای ولایتی و والی بامیان را آشتی داد.
 داکتر سیما سمر حین برداشتن خیمه شورای ولایتی گفت: " مردم ما بیشتر از هر زمان دیگری، نیاز به انسجام و یگانگی دارند و دیگر نباید زمینه تکرار چنین حوادثی که می تواند وحدت مردم مارا تخریب کند، مساعد گردد."رئیس شورای ولایتی و والی بامیان، ضمن تقدیر واذعان به خدمات انساندوستانه داکتر سیماسمر، به احترام ایشان، طرحهای وی را قبول نمودند و دست آشتی به همدیگر دادند.

داکتر سیما سمر: دوسیه های زندانیان دقیق بررسی شوند

به دنبال دستور حامد کرزی، رییس جمهور کشور، مبنی بر بررسی دوسيه های افرادی که به اتهام دست داشتن در حملات تروریستی بازداشت شده اند، رییس کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان می گوید که این دوسيه ها باید دقیق مورد بررسی قرار گیرند تا افرادی که پس از این بررسی ها آزاد خواهند شد، دو باره به صفوف طالبان نپیوندند.حامد کرزی پس از پایان یافتن نشست مشورتی صلح در کابل، با صدور فرمانی دستور داده تا دوسيه های افرادی که به اتهام اجرای اعمال تروریستی بازداشت شده اند، از نو بررسی شوند. براساس این فرمان، کسانی که اسناد و مدارک کافی برای دست داشتن آن ها در نا امنی ها وجود نداشته باشد، باید از زندان آزاد شوند.جرگه مشورتی صلح که روز جمعه گذشته پایان یافت، با صدور قطعنامه ای از دولت خواسته است تا کسانی را که براساس گزارش های نادرست بازداشت شده و اتهامات عليه آن ها ثابت نشده است، به منظور حسن نیت از زندان ها آزاد شوند.حامد کرزی که در تلاش جلب اعتماد گروه طالبان و حزب اسلامی، دو گروه اصلی مسلح مخالف دولت است، با صدور فرمانی مبنی بر بررسی دوباره دوسيه های این زندانیان، هیاتی متشکل از نمایندگان وزارت عدلیه، دادگاه عالی، لوی سارنوالی، کمیسیون تحکیم صلح و هیات مشورتی ریاست جمهوری در امور عدالی و حقوقی را مامور بررسی این دوسيه ها کرده است.با این حال، داکتر سیما سمر، رییس کمیسیون مستقل حقوق بشر، با آن که از رهایی زندانیانی که به گفته او بدون اتهام به زندان ها به سر می برند استقبال می کند، اما تاکید دارد که تحت عنوان حسن نیت نباید کسانی که اتهام شان ثابت شده، آزاد شوند. خانم سمر می افزاید: "کسانی که واقعا متهم نیستند باید رها شوند، اما کسانی که متهم هستند جرایم شان مشخص شود و مراحل قانونی محاکم بالای آنان باید تطبیق و مدت محکومیت خود را که ده سال یا بیست سال زندان است، باید سپری کنند."
استفاده از حسن نیتاقدام به بررسی دوباره دوسيه های زندانیان طالبان که به عنوان تلاشی برای ابراز حسن نیت از سوی رییس جمهور به شمار می رود، خیلی ها را نگران این مساله ساخته تا با استفاده از حسن نیت، طالبانی که متهم اصلی هستند، از زندان ها آزاد شوند و دوباره علیه دولت سلاح به دست بگیرند. چنانچه داکتر سیما سمر نیز می گوید؛ پیش از این نیز، بارها اتفاق افتاده که برخی از فرماندهان طالبان از زندان ها آزاد و دوباره به صفوف این گروه پیوسته اند. در قطعنامه جرگه مشورتی صلح، ابراز حسن نیت از سوی طرف های درگیر، تلاشی برای انعطاف پذیری و آغاز تفاهم ذکر شده است. با این حال، رییس کمیسیون مستقل حقوق بشر می افزاید: "استفاده از کلمه حسن نیت یک حرف عام است و نباید به صورت عام بالای همگی تطبیق شود. این مساله نیز بسیار دقیق است که تعدادی از افراد طالبان با میانجگیری شورای علما یا تعدادی از ریش سفیدان آزاد شده اند که این افراد دوباره به مخالفین دولت پیوسته و اقدام های خیلی جدی را هم برعلیه دولت انجام داده اند." خانم سیماسمر، از آزادی یک تن از فرماندهان طالبان نزدیک به یک سال پیش با پادرمیانی تعدادی از ریش سفیدان محلی اشاره می کند و مي گويد که این فرمانده پس از آزادی اش از زندان، در ولایت بادغیس نیروهای امنیتی را در کمینی مورد حمله قرار داد. او تاکید می کند که با آغاز بررسی دوسيه های زندانیان طالب از سوی دولت، احتمال تخطی های جدی نیز وجود دارد.
طالبانی ساختن ساختار قدرتاما، برخی از کارشناسان، هدف از آغاز بررسی دوسيه های زندانیان طالبان را، تلاشی برای طالبانی ساختن ساختار قدرت سیاسی موجود از سوی رییس جمهور می دانند و می گویند که آقای کرزی می خواهد به کشورهای حامی طالبان نشان دهد که او قدم های جدی تری را در راستای تطبیق فیصله های جرگه مشورتی صلح بر می دارد. سید حسین فاضل سانچارکی، سخنگوی "ایتلاف ملی تغییر و امید" به رهبری داکتر عبدالله عبدالله، در این مورد می گوید با آن که افراد اصلی طالبان در زندان های دولتی نیستند، اما رییس جمهور تلاش می کند که با این اقدام خود افراد طالبان را از زندان آزاد بسازد. او می افزاید: "آقای کرزی با تشکیل جرگه مشورتی صلح و با فیصله هایی که خودش در این جرگه دیکته کرد، تلاش دارد که قدم های بسیار جدی و بلندی را در جهت طالبانی سازی ساختار قدرت در کشور بردارد و یک تعداد از کسانی که متهم هستند، آنان را آزاد بکند و امتیازات بیشتری را به گروه های مسلح مخالف دولت داده شود." آقای سانچاری علاوه می کند: "از طرف دیگر، آقای کرزی تلاش می کند که بعضی از کشورهای حامی و تمویل كننده طالبان را راضی کند و بیشتر در جهت یک پارچه یا یک قومی ساختن ساختار قدرت حرکت بکند."اما، مقام های حکومتی می گویند دوسيه تمام کسانی که براساس گزارش های نادرست بازداشت شده اند و همچنین مدارک و اسناد کافی برای اثبات جرم شان وجود ندارند، از سوی کمیسیونی که توسط رییس جمهور موظف شده، مورد بررسی قرار می گیرد. وحید عمر، سخنگوی رییس جمهور، روز دوشنبه در یک نشست خبری تاکید کرد که وظیفه این کمیسیون آزاد کردن زندانیان نیست و همچنین کسانی که پس از بررسی دوسيه های شان آزاد خواهند شد، به ضرر امنیت ملی نخواهند بود. او گفت: "در این جا تنها موضوع طالب و یا گروهي دیگر مطرح نیست. در مجموع زندانیانی که براساس گزارش های نادرست گرفتار شده اند و یا هم اتهامی که بالای شان وارد شده، ثابت نشده است در قسمت رهایی این هاست. از این قبیل زندانیان نهادهای عدلی و قضایی هم در حضور رییس جمهور پذیرفتند که وجود دارند. این حق هر افغان است که اگر براساس گزارش های نادرست بازداشت می شوند و یا اتهام شان ثابت نمی شود، حق شهروندی و قانون اساسی حکم می کند که تحت توقیف نباشند."سخنگوی رییس جمهور افزود: "تا هنوز قبل از وقت است که سر رهایی افراد صبحت شود. کمیسیونی که گماشته شده، روی این روند کار خواهد کرد و سفارشاتی به رییس جمهور خواهد داشت و در نتیجه تصمیم گیری خواهد شد. وقتی تصمیم گرفته می شود، تصمیمی گرفته خواهد شد که به ضرر امنیت ملی افغانستان نباشد و باعث پامال شدن حق مردم نشود."با این حال، هنوز معلوم نیست که چه تعداد از افرادی که به اتهام دست داشتن در حملات تروریستی و مخالفت مسلحانه علیه دولت در زندان به سر می برند، پس از بررسی دوسيه های شان بی گناه شناخته شده و آزاد خواهند شد.

منبع: http://www.8am.af/

حقوق بشر افغانستان از شیوه نگهداری زندانیان انتقاد کرد

کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان با انتشار گزارشی در مورد زندانهای این کشور، حکومت را به دلیل وضعیت زندانها و چگونگی نگهداری از زندانیان مورد انتقاد قرار داده است.
این کمیسیون که یافته های خود را در یک گزارش مفصل منتشر کرده می گوید دولت افغانستان بودجه کافی برای بازسازی زندان ها و اصلاح نظام نگهداری از زندانیان اختصاص نداده است.
در گزارش آمده که بودجه ای که دولت افغانستان در سال گذشته به بهبود زندان های اختصاص داد نزدیک به ششصد میلیون افغانی کمتر از مبلغی بود که رئیس سازمان زندانها برای بهبود وضعیت بازداشتگاه ها تقاضا کرده بود.
گزارش کمیسیون حقوق بشر افغانستان همچنین نسبت به برخورد با زندانیان در بازداشتگاه های افغانستان ابراز نگرانی کرده و خواستار تجدید نظر در شیوه نگهداری از زندانیان شده است.
سیستم بازداشتگاه های افغانستان همواره از مسایل مورد انتقاد نهادهای نظارت کننده بوده است.
بخش مهمی از حمایت های بین المللی از افغانستان به تلاش برای بهبود وضعیت زندانها و افزایش اختیارات نهادهای مسئول در این عرصه اختصاص دارد.
ناظران می گویند اگرچه وضعیت زندانهای افغانستان به تناسب سالهای قبل بهبود یافته، اما هنوز به اصلاحات گسترده ای در این بخش نیاز است.
صد زندانی، یک حمام
یکی از موارد نگران کننده برای کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان نبود مکان های مناسب نگهداری از زندانیان در برخی از ولایات افغانستان است.
در گزارش این کمیسیون آمده که در بسیاری از بازداشتگاه ها، در یک اتاق سه در چهار متر، حدود ده نفر محبوس هستند که هیچ گونه توجهی به ابتلای شماری از این زندانیان به بیماری های واگیر دار نمی شود.

کمیسیون حقوق بشر می گوید، جای کافی برای نگهداری از زندانیان وجود ندارد
این گزارش به عنوان مثال به زندان ولایت نیمروز در غرب افغانستان اشاره کرده که در آن به نقل از ناظران کمیسیون حقوق بشر، برای هشتاد تا صد زندانی، فقط یک حمام وجود دارد.
نمناک بودن سلول ها و نبود نور کافی و یا دستگاه های حرارتی در زمستان، از دیگر نواقص در این زندانها عنوان شده است.
گزارش کمیسیون حقوق بشر به مساله شکنجه در زندانهای افغانستان نیز اشاره دارد.
به گفته این کمیسون، اگرچه موارد شکنجه در این بازداشتگاه ها کاهش یافته، اما در سال گذشته خورشیدی، بیست و شش مورد شکنجه و بدرفتاری با زندانیان در بازداشتگاه های افغانستان ثبت شده است در حالی که گزارش احتمال بیشتر بودن موارد شکنجه را در این زندانها دور از تصور ندانسته است.
گزارش افزوده که در شماری از زندان ها، ماموران زندان به منظور جلوگیری از فرار زندانیان، آنها را شبانه دستبند (ولچک) زده و یا هم به زولانه می کشند.
گزارش بروز چنین این مواردی را در زندانهای دست کم ده ولایت افغانستان ثبت کرده است.
کمیسیون حقوق بشر افغانستان خواستار توجه جدی نهادهای مسئول به اصلاح این موارد شده و از جامعه جهانی تقاضا کرده تا همکاری خود را با دولت افغانستان در این زمینه شدت بخشند.
منبع: www.bbc.com/persian

سیما سمر: بیشتر نهاد های دولتی، مانع تامین حقوق زنان هستند

خانم سمر: گزارشهای ما نشان می دهد کسانی که باید حامی قانون باشند، خود قانون را نقض کرده اند
سیما سمر رئیس کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان می گوید اکثر نهاد های دولتی در این کشور، موانع جدی برای تامین حقوق زنان ایجاد می کنند.
خانم سمر در یک گفت و گوی ویژه به بی بی سی گفت که حتی رئیس جمهوری این کشور هم تعهد لازم برای اجرای قوانین حقوق بشری در مورد زنان را ندارد.
خانم سمر هم چنین می گوید که هنوز هم قانون احوال شخصیه ای شعییان به اصلاحات نیاز دارد، تا موارد نگران کننده در عرصه حقوق زنان در آن رفع شود.
سعید حقیقی خبرنگار نگار بی بی سی در کابل در گفت و گو با رییس کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان، که به مناسبت هشتم مارچ روز بین المللی زن انجام داده، ابتدا از او پرسیده است: 
وضعیت زنان افغان درحال حاضر چگونه است؟
بدون شک وضعیت زنان با زمان طالبان قابل مقایسه نیست و حالا به مراتب بهتر است اما انتظاراتی که از جامعه جهانی و دولت افغانستان می رفت، برآورده نشد و وضعیت کنونی زنان در افغانستان قناعت بخش نیست.
درچه عرصه هایی قناعت بخش نیست؟
در همه عرصه ها مثلا در زمینه آموزش، دختران به مکتب(مدرسه) می روند، اما هنوز شماری زیادی از دختران حتی در مناطق امن از آموزش محروم اند، و آنهایی که به مکتب می روند نیز به لحاظ کیفی توجهی به آموزش آنها نشده است.
فکر نمی کنید مشکلاتی که سرراه آموزش دختران وجود دارد برمی گردد به ساختار سنتی جامعه افغانستان؟
البته ساختار اجتماعی افغانستان، شکل گرفته از مردم همین جامعه است، من می گویم چه کسی برای دختران افغان زمینه مصئون آموزش را فراهم کرد که مردم از آن استفاده نکردند.
وقتی ما در قانون اساسی درج می کنیم که آموزش ابتدایی برای همه الزامی است، باید آنرا در عمل هم تحقق بخشیم یعنی زمینه را برای عملی شدن این ماده قانون، فراهم کنیم. 
مسئولان دولتی می گویند که تلاش دارند زمینه را برای آموزش عمومی فراهم کند اما نا امنی ها و در کل شرایط جنگ و مشکلات اقتصادی که افغانها با آن روبرو هستند، موانعی را در راه به ثمر رسیدن این تلاشها ایجاد می کند به نظر شما این استدلال درست نیست؟

شکی نیست که این مسایل مهم است، اما وقتی دولت می گوید آموزش ابتدایی برای همه الزامی است، چقدر مکتب شبانه برای کودکانی که به دلیل فقر مفرط روزانه کار می کنند و نمی توانند به مکتب بروند، ساخته است. چنین چیزی به ندرت دیده می شود. آنهم در شهرهای بزرگ، بگذریم از روستاهای دور افتاده. دولت می توانست این کارها را بکنند.
شما به عنوان مسئول حقوق بشر افغانستان در راستای بهبود وضعیت زنان تا کنون چه کارهایی کرده اید؟
شماری زیادی از زنان به قانون احوال شخصیه اعتراض کردند.
در همان حدی که در توان ما بود، پیشنهاد های مشخصی در رابطه به حقوق زنان داشتیم که به دولت افغانستان داده ایم، تغییر قوانین، ایجاد قوانین جدید که زنان را حمایت کند. از پیشنهاد های مشخص ما بوده است.
اما در اجرای این پیشنهاد ها از سوی تمامی نهاد های دولتی تعلل می شود. 
مثلا مجلس نمایندگان، قانون احوال شخصیه اهل تشیع را تصویب کرد، همین نهاد قانونی را تصویب کرد که براساس آن تمامی کسانی که در سه دهه گذشته در گیر جنگ بودند و اتهام هایی علیه شماری از آنها مطرح است، مورد عفو قرار گرفتند. نمونه هایی از این دست زیاد است.
یعنی شما می گوئید که قانون احوال شخصیه اهل تشیع با قوانین حقوق بشری سازگارنیست؟
افغانستان در کنار اینکه یک کشور اسلامی است، بسیاری از میثاقهای بین المللی را نیز امضا کرده است. کشوری که این میثاقها را امضا می کند، مکلف است که به لحاظ قانونی آن میثاقها را رعایت کند.
اگر به یاد داشته باشید، وقتی قانون احوال شخصیه تصویب شد، ما(کمیسیون حقوق بشر) اعتراض کردیم، حدود سه ماه بحث و گفتگوهای زیادی در این مورد به راه افتاد. سرانجام این قانون تعدیل شد، تغییرات مثبتی در آن رو نما شد اما این به هیچ وجه کافی نیست. هنوز هم نیاز به تغییر دارد. البته آقای کرزی قبل از انتخابات گفته بود که اگر برنده انتخابات شد، باز هم این قانون را تعدیل کند. 
شما گفتید که وضعیت زنان خیلی بهبود نیافته به دلیل اینکه قوانین عملی نمی شود منظورتان چیست روشنتر بگوئید.
وقتی می گوئیم که قوانین خوب ساخته شود، که البته یک نمونه آن قانون محو خشونت علیه زنان است که از سوی رئیس جمهوری پیشنهاد شده و هنوز از سوی پارلمان تصویب نشده است. شنیده می شود که شماری از نمایندگان پارلمان حاضر نیستند چنین قانونی را تصویب کنند و می خواهند بخش هایی از آن را تغییر دهند. 
تصور کنید که عده ای همیشه به این می اندیشند که چگونه می توانند محدودیت های بیشتری برای خانم ها وضع کنند. درحالی که به نظر من بی احترامی به حقوق انسانی زنان بی احترامی به همه بشریت است.
بهر حال در هر مرحله مشکلی وجود دارد، اول دشوار است که قوانینی که حامی حقوق زنان باشد به سختی تصویب و نافذ می شود ولی مرحله دشوارتر عملی شدن این قوانین است. این قوانین عملی نمی شوند 
چرا؟ به نظر شما دلیل این مساله چیست؟
چون نهاد هایی که باید قوانین را تطبیق کنند، خود آنها قانون را نقض می کنند. نهادهایی چون پلیس و نهاد های قضایی، در بسیاری از شکایت هایی که به کمیسیون حقوق بشر می رسد، دیده می شود افرادی که مسئولیت دارند، حقوق مردم را حمایت و ضمانت کنند خود آنرا نقض کرده اند. مثلا والی ها، سارنوالان(دادستانها) فرماندهان پلیس و قاضی ها. مردم از اینها شکایت دارند.
شما چنین مواردی را با مسئولان ارشد دولتی و شخص رئیس جمهوری در میان می گذارید؟
خب کار ما این است که ما با نهاد های دولتی مربوط تماس می گیریم و پیگیری می کنیم و اگر آنها نمی توانند مسایل را حل کنند در آن صورت یا به رئیس جمهوری افغانستان نامه می نویسیم و یا هم شخصا آنرا با او در میان می گذارم. 
اما مشکل این است که چرا برای حل هر مشکلی باید به رئیس جمهوری نیاز باشد؟ 
مثلا پیگری پرونده تجاوز جنسی در یک روستای دور افتاده را نیز باید رئیس جمهوری پیگیری کند؟ درحالی که نهاد های دولتی در آنجا فعال است ادارات دولتی در آنجا فعال است. 
اگر همه ماجراها را باید رئیس جمهوری حل کند، چقدر به لحاظ عملی و زمانی چنین چیزی ممکن است. مشکل ما همین است. 
به نظر شما خود رئیس جمهوری چقدر متعهد است که حقوق بشر در افغانستان رعایت شود و موازین حقوق بشری در این کشور نهادینه شود؟
فکر می کنم تعهد انسانها در حرف نیست، باید آنرا در عمل نشان دهد.
آیا درعمل چنین چیزی دیده نشده؟
رئیس جمهوری وقتی بعد از نهایی شدن انتخابات و به عنوان رئیس جمهور و آغاز دور دوم کاری اش سوگند یاد می کرد به صراحت گفت که می خواهد به زنان در سطوح بالای دولتی سهم بیشتری دهد.
اما وقتی کابینه اش را به مجلس نمایندگان فرستاد، دیده شد که تنها نام یک زن در فهرست وزرای آقای کرزی گنجانده شده است آنهم وزیر امور زنان. 
یعنی شما معتقد هستید که زنان حضور شایسته ای در سطوح بالای دولتی ندارند؟
بلی ما در همان زمان هم کنفرانس خبری برگزار کردیم و اعتراض کردیم، بعد از آن وقتی فهرست دوم به پارلمان رفت، این بار شمار زنان به سه نفر افزایش یافت که متاسفانه از میان آنها هم فقط یک تن از آنان موفق شدند رای لازم را کسپ کنند و وزیر شود. 
این نشان می دهد که نهاد های مختلف دولتی از جمله شورای ملی، آمادگی لازم را برای حمایت از زنان ندارند.
اجازه دهید مثالی بگویم، فرض کنید اگر خانمی درکارش موفق نباشد، انگشت انتقاد را علیه همه زنان دراز می کنند و می گویند، دیدید، زنان نمی توانند کار کنند.
درحالی که اگر یک وزیر یا رئیس یا مدیر مرد در کارش نا موفق باشد، کسی نمی گوید مردان نمی توانند کار کنند بلکه فرد اورا انتقاد می کنند که درست هم همین است نباید اشتباه فرد را به همه تعمیم داد. 
افزون بر این تاکید می کنم که زنان خود نیز باید توانایی و اعتماد به نفس بیشتری داشته باشند و کسپ کنند. این هم نقش اساسی در بهبود وضعیت زنان دارد. 
در چنین وضعیتی که حتی زنان از چشم مردان به خود نگاه می کنند، برای بهبود وضعیت زنان چه باید کرد؟
این ضرورت به یک کار واقعا عمیق و طولانی دارد، اول اینکه زنان و مردان این کشور همه باید حقوق و مسئولیت خود را بدانند.
نیاز است که ما از کتابهای آموزشی ابتدایی شروع کنیم و حق و مسئولیت را به عنوان دو رکن اساسی آموزش دهیم از طریق رسانه ها به مردم آگاهی داده شود.
به مردم اطمینان دهیم که آنها حقوقی دارند، کرامت انسانی شان محفوظ است و اینها مسایلی است که در دین مبین اسلام هم آمده است. 
اما در اسلام برای زنان محدودیت هایی نیز وجود دارد مثلا زنان نمی توانند در شماری از پست ها مهم کار کنند، وقتی شما می گوئید که زنان در تمامی عرصه های حضور داشته باشند، فکر نمی کنید این نظر شما حد اقل با دیدگاه برخی از فقهای اسلامی در مغایرت و تضاد است؟
فکر نمی کنم، به نظر من این مسایل بر می گردد به تعبیر و تفسیری که از اسلام شده است، افغانستان یگانه و یا تنها کشور اسلامی در روی زمین نیست.
وقتی که در کشور همسایه ما پاکستان، یک زن می تواند صدر اعظم باشد، در بنگلادیش همچنین، حالا رهبران حزب برسر اقتدار و مخالف هردو زن هستند. در یک کشور اسلامی.
پس چرا در افغانستان چنین امکانهایی برای زنان نباشد؟ 
از سوی دیگر باید دید ما در چه زمانی به سر می بریم شرایط کنونی با زمان حیات پیامبر اسلام بسیار متفاوت است. حالا علم ثابت کرده که زنان عقل کمتر از مردان ندارند. خب ممکن است زنان احساسی تر و عاطفی تر باشند اما این به هیچ صورت نباید مانع حضور آنها و استعدادهایشان در عرصه اجتماعی شود.
یعنی شما خواهان تغییر برخی از قرائت های دینی هم هستید؟
فکر نمی کنم در هیچ جای قرآن آمده باشد که زنان فلان کار را نمی توانند یا نباید بکنند. برای ما اصل قرآن است نه تفسیر و تعبیر افراد.
اما می گویند دین چیزی جز تفسیر نیست ما دین را به صورت قرائت هایی که از آن شده است در اختیار داریم.
اگر راجع به قرائت های مختلف حرف بزنیم بحث کلان دیگری است و سوالات زیادی مطرح می شود اینکه کدام قرائت درست تر است و شما کدام قرائت را قبول دارید.
ولی جدا از این قرائت ها، برای ما اصل منبع مهم است و در اصل منبع، که همان قرآن است، در هیچ جا گفته نشده که زن نمی تواند حکومت کند یا در امورسیاسی شرکت نکند.

منبع: سایت بی بی سی

روز و روزگار من

بنام خدا
روز و روزگار من
( قصه زندگی سجاد نوید، یکی از کودکان آشیانه سمر بامیان )

مطمئینم که همه شما درمورد " خشونت" خیلی شنیده اید، خشونت خانوادگی!
 شاید شما شنیده اید، اما من خشونت را دیده ام ویکی از قربانیان بی چون چرای آنم، من ومادرم، زن بی پناهی که همه چیزش، چشم، کودک وهمه زندگی اش راازدست داد.
در دره فولادی مرکز ولایت بامیان به دنیا آمده ام آه! چه دشوار وجان فرساست یاد آوری روزگار کودکی من، روزگاری که از آن جز لت وکوب مادرم چیزی دیگری در ذهنم نمی رسد. 
برخی ها از عاطفۀ پدر، زیبائی روزگار کودکی، جست وخیز کودکانه لذت های دوران مکتب و.... سخن می گویند. من باور نمی کنم، اصلا باور نمی کنم. کدام طفلی از عاطفه پدر بهره برده است واز روزگار کودکی لذتی چشیده است؟ شاید، اما من از دوران کودکی جز رنج چیزی به یاد ندارم.
پدرم مرد خشنی بود. تا آنجائیکه در ذهنم می رسد، هر روز وهرلحظه ای مادرم را مورد لت کوب قرار می داد وبا بی رحمی تمام مجروحش می کرد.. روزهای را به یاد دارم که مادرم از شدت لت وکوب بی هوش می شد ومن در کنارش می افتادم و برای اوناله سر می دادم.
خشم پدرم روز افزون بود، هر روز شیوه بی رحمانه تری برای سرکوب مادرم در پیش می گرفت.
سرانجام روز نحصی سر رسید وپدرم به بهانه ای مادرم را بی رحمانه تر لت وکوب کرد وسرانجام چشمان مادرم را کور نمود. یکباره هردو چشمش نا بینا شد.
 هیچ کس نپرسید، چرا؟ هیچ کس نپرسید، گناه این زن بی پناه چه بود؟ آیا او حق نداشت زیبائی های خلقت را ببیند؟ آیا او مثل هر مادر دیگری حق نداشت سیمای تنها کودکش ببیند؟ 
بعد از آن او مرا نمی دید. تمام عالم بر من ومادرم تاریک شده بود. هیچ پناه گاهی نداشتیم. احساس می کردیم تنهاترین وبیچاره ترین آدمهای این سر زمینیم.
 اماخشونت پدرم هرروز بیشتر می شد.
ناگزیر همراه مادرم راه فرار را در پیش گرفتیم تا چند صباحی راحت شویم. مدت دوماه در مزارشریف بودیم. مادرم روزانه در کنار سرک گدائی می کرد تا لقمه نانی برای من مهیا کند. شبها در صحن روزه مبارک امام علی پناه می بردیم. چند روزی بود که شاهد خشونت پدرم نبودم. بدین گونه خودم ومادرم را راحت احساس می کردم.
در یک روز شوم دیگر، یکی از اقوام پدرم ما را پیدا کرد ودوباره به خانه باز گرداند. من فکر می کردم شاید پدرم به بی رحمی های بی پایانش پی برده و شاید برای ما دلتنگ شده است. اما این فکر باطلی بود وخیال موهوم!
 به محض رسیدن در خانه، مادرم فرش زمین شد. می توانید احساس یک کودکی را که تنها پناهگاهش مادرش هست، در هنگامیکه مادرش فرش زمین می شود وناله سر می دهد، درک کنید؟ نه! نمی توانید درک کنید. وقتی می دیدم مادرم دارد بی هوش می شود ومن هیچ کمکی نمی توانستم از خدا می خواستم مرگم بدهد. بار ها از خدا گله کردم که اگر تقدیر ما چنین بود، چرا من ومادرم را خلق کرد تا رنج همه انسانها را ما بکشیم.
مادرم همان روزطلاق شد. چشمش را از دست داده بود، زندگی مشترک وکودکش را هم از دست داد. مادرم نمی خواست مرا از تنها بگذارد، اما جامعه مردانه، قانون مردانه وسنت های بی رحم مردانه، مرا از او گرفت. او هیچ یاری گر ویاوری نداشت، تنهای تنها رفت وتا آخرین لحظه نگاه مادرانه اش را ازمن نگرفت.
احساس مادرم در آن روز، احساس انسانی بود که همه زندگی اش را پاک باخته بود، هیچ پناه گاهی نداشت. برای آن روز مادرم همیشه گریه کرده ام. مدام با خود فکر می کنم که من پسر خوبی برای او نبودم. او تمام آن رنج ها را به خاطر من تحمل می کرد.
سپس مرابه خانه عمه ام بردند، دو هفته در آنجا بودم. روزی مرا در آشیانه سمر آوردند. اکنون چهارسال است که دراینجا هستم. هنگام ورودم از همه می ترسیدم وباورم نمی شد که درین دنیا آدمهای مهربانی هم باشند که تشویقم کنند و دست نوازش بر سرم بکشند.
خلاف باور، درین ساحت قدسی، مادر مهربانی را یافتم که صدها کودک بی پناهی مثل من را مادر است و لطفش در بی کران هستی نمی گنجد. او مادر سیما سمر است!!
قبل از آشیانه، خشونت ورنج چنان زندانی ام کرده بود که خیال درس وبحث ومطالعه ومکتب در ذهنم راه نمی یافت. اما در آشیانه سمر از صنف اول شروع کردم واکنون صنف پنجم مکتب هستم. در تمام این سالها شاگرد اول صنف خود هستم.
اکنون سرشار از امیدم و سرا پا تلاش!
 حس پیروزی بر همه نارسائی ها در من موج می زند! 
منم که باید خشونت را نابود کنم.
 منم که باید کودکان ومادران بی پناه را حمایت نمایم.
منم که باید دست بیچاره گان را بگیرم.
 منم که باید عدالت را تامین کنم ودر برابر ظلم استوار باستم. 
بلی! من هستم!
چون بیشتر از هرکس دیگر فضیلت عدالت ورذیلت ظلم وخشونت را می فهمم.
چون بیشتر از هرکس دیگر می دانم که خشونت چقدر جانسوز است.

تشکر
سجاد، یکی از کودکان آشیانه سمربامیان و اول نمره صنف پنجم مکتب متوسطه کارته صلح
نگارش و ویرایش: عبدالاحد فرزام
تاریخ: 4/11/1388

سالروز تولد تعدادی از کودکان آشیانه سمر بامیان، جشن گرفته شد

سالروز تولد تعدادی از کودکان آشیانه سمر بامیان، جشن گرفته شد
آشیانه سمر یکی مراکز بزرگ فرهنگی وتربیتی در ولایت بامیان است. این مرکز از چندین سال به این طرف توسط موسسه شهدا ارگنایزیشن تاسیس شده وهم اکنون بیش از 50 کودک بی سرپرست که پدران ومادران خویش را در جریان جنگ ها از دست داده اند، در آن زندگی می کند. 
امشب مراسم با شکوهی به مناسبت تجلیل از سالگرد تولد تعدادی از کودکان و تقدیر از 15 کودکی که در صنف خود اول، دوم وسوم نمره شده اند، در خود آشیانه، تدویر یافته بود.
درین مراسم شخصیتهای مهم فرهنگی وسیاسی ولایت بامیان نظیر مقام محترم ولایت بامیان داکتر حبیبه سرابی، رئیس دفتر کمیسیون مستقل حقوق بشرافغانستان، عبدالاحد فرزام، علی پیام نوسنده، محقق و مشاور ولایت بامیان در امور حکومتداری، رئیس معارف، آمر دفتر کمیسیون انتخابات، یکی ازاعضای شورای ولایتی، قومندان پی آر تی و.... اشتراک کرده بودند.
پروین سمر وعبدالله نوید به نمایندگی ازکودکان آشیانه سمر به تشریح برنامه های آموزشی این مرکز پرداختند که حاضرین رابه شدت تحت تاثیر قرار داد. برنامه های منظم آموزشی آشیانه، تحلیل جامع این کودکان و جرعت بی نظیر شان مایه تعجب همه شد. همچنان مینا یکی از کودکان، قصه المناک زندگی سجاد یکی کودکان دیگر اشیانه را به خوانش گرفت. از قصه چنان حاضرین متاثر ساخت که همه بی امان اشک ریختند.

( این قصه به تعقیب این مطلب در سایت گذاشته می شود.)

این مراسم با سخنان والی بامیان، جشن تولد کودکان و توزیع تحایف برای کودکان ممتاز پایان یافت. در پایان همه اذعان کردند که آشیانه سمر یکی از مراکز مهم تربیتی است و ظرفیت پروردن انسانهای بزرگ را هم اکنون دارد.