جایزه‌ی بنیاد “فمینیست مجوریتی“ برای کمپین یک میلیون امضا

 24.03.2009
جایزه‌ی سال ۲۰۰۹ بنیاد “فمینیست مجوریتی“ به خاطر فعالیت‌های مبتکرانه‌ی کمپین جمع‌آوری یک میلیون امضا در ایران به این کمپین تعلق گرفت. شیرین عبادی برنده‌ی جایزه‌ی صلح نوبل یکی از برندگان قبلی این جایزه بوده است.
’’جایزه‌ی سراسری حقوق زنان‘‘ بنیاد فمینیست مجوریتی(Feminist Majority Foundation) به خاطر فعالیت‌‌های مبتکرانه‌ی کمپین یک میلیون امضا در تلاش برای پایان دادن به قوانین تبعیض‌آمیز نسبت به زنان در ایران، به این کمپین اهدا شد. این جایزه همه‌ساله به کسانی تعلق می‌گیرد که در زمینه‌ی برابری حقوقی زنان تلاش می‌کنند. شیرین عبادی، سیما سمر از افغانستان و نفیس صدیق از پاکستان از جمله زنانی هستند که برنده‌ی این جایزه شده‌اند.
کمپین یک میلیون امضا در زمستان گذشته نیز جایزه‌ی بین‌المللی سیمون دوبوار از بنیاد سیمون دوبوار را از آن خود کرد. منصوره شجاعی، یکی از بنیانگذاران کمپین یک میلیون امضا، در مورد اهدای جوایز بین‌المللی به کمپین می‌گوید: «گرفتن این جایزه برای کمپین مثل جایزه‌ی سیمون دوبوار و مثل جوایز دیگر تشویقی‌ست برای تمام زنان ایرانی و سپاسی‌ست از جامعه‌ی جهانی به دلیل نگاه ویژه‌اش به فعالیت‌های زنان و فعالیت‌های حقوق بشری زنان در ایران.»
با توجه به اعمال فشارهای روزافزون بر فعالان زنان در داخل ایران، دستگیری و بازداشت اعضای کمپین یک میلیون امضا و نیز صدور احکام سنگین حبس و شلاق برای آنان، گروهی در داخل ایران معتقدند که دریافت این جوایز می‌تواند حساسیت نسبت به حرکت‌های زنان را بیشتر کرده و آنان را ضربه‌پذیرتر کند، و به همین دلیل بوده است که کمپین یک میلیون امضا از دریافت وجه نقدی جایزه‌ی سیمون دوبوار خودداری کرد.
منبع: http://www.dw-world.de

ارزیابی وضع حقوق بشر در افغانستان

شکنجه دربازجويي متهمان درافغانستان معمول است. فساد مالي واداري وتبعيض عليه زنان افزايش يافته است. چنين است ارزيابي حکومت افغانستان از رعايت حقوق بشر درآن کشور.
حکومت افغانستان به تاريخ هفتم ماه مي گزارشي ازوضع حقوق بشر درآن کشور را به شوراي حقوق بشر ملل متحد در ژنو تقديم کرد. هرچهار سال لازم است که همه 192 کشور عضو سازمان ملل متحد چنين گزارشي را جهت ارزيابي درمجمع عمومي شوراي حقوق بشر ملل متحد تقديم کند. درگزارش افغانستان گفته مي شود که شکنجه کردن به هنگام بازجويي دراين کشور معمول است. فساد مالي وتبعيض عليه زنان درافغانستان گسترش يافته است.
30 سال جنگ و هرج و مرج: به گفتۀ کميسارياي عالي ملل متحد براي حقوق بشر، عاجلترين مشکل افغانستان حالت جنگ بي پايان است، که همۀ بخش هاي زندگني را متأثر ساخته است و زندگني سزاوار کرامت انساني را مشکل ميسازد. در چهارچوب کنترول مرتب شوراي حقوق بشر در ژنيو، اخيراً محمد قاسم هاشم زي معين وزارت عدليۀ افغانستان راپور وضع حقوق بشر در افغانستان را تقديم کرد. او با استفاده از اين فرصت خواست تا تفاهم وحمايت جامعه بين المللي را جلب کند. هاشم زي گفت حکومتش گام هاي مهمي را در راه بهبودي حقوق بشر برداشته است، ولي افغانستان راه طولاني اي را در پيش رو دارد. معين وزارت عدليۀ افغانستان بحيث نمونه اي از مثالي، از حقوق زنان در افغانستان يادآوري نموده وگفت :
«در جريان هفت سال گذشته افغانستان پيشرفت هاي زيادي را در بخش تحقق حقوق زنان بدست آورده است. ولي بدليل شرايط خراب امنيتي در بعض ولايات، فرهنگ مصوونيت از جزا بوجود آمده است. درک حقوق زنان چندان برجسته نيست، بخصوص در بين خود زنان. رسوم مضر و خرافاتي و همچنان عدم شرايط کاري، مشکل اساسي زنان در افغانستان ميباشد.»  
با چنين اظهاراتي خنده بر لبان يکي از خانمهايي آشکار شد، که در قطار ناظران در سالون جلسه نشسته بود. او سيما سمر است، رئيس کميسيون مستقل حقوق بشر افغانستان. سمر بحيث وزير پيشين امور زنان کاملا از موضوع باخبر ميباشد. او در يکي از وقفه هاي جلسه در برابر نمايندۀ راديو صداي آلمان گفت: «بدون شک بعد از ختم حکومت طالبان در قسمت حقوق زنان پيشرفت هايي داشته ايم، ولي اين قانع کننده نيست. بقدر کافي نيست. در زمان طالبان قوانيني وجود داشت، که مانع تعليم زنان ميگرديد. زنان بايد مقررات شديد حجاب اسلامي را مراعات ميکردند، و آنها اجازه نداشتند، بدون همراهي مرد از خانه خارج شوند. چنين قوانيني امروز بصورت رسمي در افغانستان وجود ندارند، ولي اگر به ده ها و قريه ها نظر انداخته شود، ديده ميشود، که در واقع تغييري در آن رخ نداده است.»
ديپلومات هاي حاضر در جلسه، گزارش معين وزارت عدليه را با علاقه مندي تعقيب کردند. نمايند هاي 59 کشور در مورد وضعيت حقوق بشر در افغانستان تبصره کردند و به بخش هاي نيازمند به بهبودي اشاره نمودند. بدون استثناء تمام سخنرانان از اهانت در برابر زنان و دختران و مشکل خشونت عليه زنان صحبت کردند. در بسياري از بيانيه ها در قسمت محدوديت ها در بخش آزادي بيان در افغانستان تذکر داده شد. سيما سمر هوشدارداد، که نبايد به بهانۀ شرايط امنيتي حقوق بشر در افغانستان فراموش گردد: 
«ما اجازه نداريم، که حقوق بشر را در افغانستان ناديده بگيريم و بگوييم، که ثبات و امنيت اولويت دارد. ما امنيت را براي انسان هاي افغانستان ميخواهيم و يا براي صخره ها و کوه هايش؟ ما امنيت را براي مردم در کشور خود ميخواهيم. و از همين سبب حقوق بشر در رديف اول قرار دارد.»

کلوديا ويته/ خالد صديقي
ويراستار: رسول رحيم
منبع: http://www.dw-world.de

من " نصرت" هستم

خاطرات کودکی همیشه شیرین ودل انگیز است. این حرف را زمانی درک کردم که بزرگان خاطرات دوران کودکی شانرا با لحن شیرین و جذاب قصه می کنند و از تکرار این قصه ها اصلا احساس خستگی نمی نمایند. اما شما می توانید کسانی را درین عالم بیابید که از دوران کودکی اش می ترسد وخاطرات کودکی اش عین کابوسهای آزار دهنده برای اوست. یکی از این افراد منم. از دوران کودکی ام جز رنج و درد، چیزی به یاد ندارم.
پانزده سال قبل درقریه دشت تیکه فولادی، به دنیا آمدم. هنوز هفت ماهم نشده بود که پدرم در یک انفجار ماین من وخواهرم را برای همیشه تنها گذاشت. مادرم به دنبال پدر، ما را ترک کرد تا زندگی ای برای خودش بسازد. از مادرم گله ای ندارم، او حق داشت برایش زندگی کند واز رنجی که در انتظارش بود، برهد. شاید درین دنیا قاعده این باشد که " هرکس باید بار خود را خودش ببرد".
از پدرم فقط یک چیز نزد من به یادگار ماند. " نصرت"، نام زیبائی که هر لحظه به من نیرو می دهد و احساس یاری و همدردی با دیگران را در من زنده نگهمیدارد. شاید پدرم مرا ترک کرد وبا اهدای این نام به من گفت: " توباید یاری گر دیگران باشی وانسانهای درمانده را نجات دهی". اگر چنین نشده بود، شاید من به آشیانه راه نمی یافتم وراه مادرم" سیما سمر" را که ناجی انسانهای درمانده است، نمی رفتم.
بدینترتیب زندگی من وتنها خواهرم، با رنج و بی پناهی آغاز یافت. کاکایم تا هفت سالگی مجال مان داد وپس از آن در پی بهره کشی اقتصادی از ما شد. صبح وقت هردوی مان بوجی های مخصوصی را می گرفتیم واز کوه ها، مواد فضله حیوان را برای استفاده محروقاتی جمع می کردیم. قاعده این بود که باید تا ساعت 12 برمی گشتیم وبوجی ها کاملا پر می بود. وگرنه به شدت سرزنش مان می کرد. بعد از ظهرها نیز به همین صورت برما می گذشت.
بزرگترین آرزویم این بود که روزی " شکم سیر" غذا بخورم و مورد لت وکوب خانم کاکایم قرار نگیرم. برای تامین این آرزو خیلی از روزها از خانه فرار می کردم و راهی کوه هامی شدم. شبهای را به یاد دارم که تا صبح بیرون از خانه در سرما می لرزیدم.
پس از سالها تحمل رنج و لت وکوب، ناچار راهی بازار بامیان شدم. مدتی بولانی فروشی می کردم وماهانه 300 افغانی معاشم می دادند.
یک روز خانمی مرا حین موترشوئی دید. برایم وعده داد که با برادرش حرف می زند تا مرا کمک نماید وکاری برایم دست وپا کند. مدتی شاگردی سلمانی را پیشه کردم. سرانجام تصمیم گرفتم، کابل بروم و آینده ام را بسازم.
در یک روز خیلی نیکو، دوستم نصرالله، مرا به مکتب کارته صلح برد و با مسئول آشیانه سمر آشنا شدم. بعد از چند روز از جانب دفتر ساحوی کمیسیون مستقل حقوق بشرافغانستان رسما به آشیانه معرفی شدم.
سه سال است که درین ساحت قدسی ( آشیانه سمر بامیان) زندگی می کنم. صنف ششم مکتبم ونمره ام دوم است. درین جا همه آنچه را باخته بودم، باز یافتم: پدر، مادر، برادر، خواهر، احساس پاک وزیبای کودکانه، درس، بحث، غذا، لباس، عاطفه، احترام و هرچه خوبی ونیکی! در یک کلام من زندگی ام را باردیگر درینجا یافتم.
وقتی پدرم رفت ومادرهم مرا تنها گذاشت، آنهم در زمانی که من به سرپرستی پدرانه و عاطفه مادرانه، نیاز داشتم، احساس می کردم من تنها انسان بی پناهی هستم که برای استثمار دیگران خلق شده ام و هرزه ای بیش نیستم. کودکان دیگر را می دیدم که خوش وخوشحال، دست در دست پدران ومادران شان گشت می زدند و اقتدار پدران شانرابه رخ ما می کشیدند.
آنگاه من غرق حسرت می شدم ودرد می کشیدم، مدام از خود می پرسیدم: چه کسی این جفای بزرگ را بر من و خواهرم روا داشت؟ خدا؟ طبیعت؟ یا انسانهای دون مایه ای که از بی پناهی دیگران لذت می برند و آرامش شانرا در ناراحتی انسانهای دیگر می جویند؟
مگر من وآن خواهر کوچکم، که هنوز مثل یک زندانی زندگی می کند، حق نداشتیم با لالائی مادر بخواب برویم ودست در دست پدر زندگی کنیم؟ آیا ما شایسته این نعمت نبودیم؟
سرانجام به این نتیجه می رسیدم که ما جزوی همان دو زخیان روی زمین هستیم که برای سوختن و درد کشیدن خلق شده اند.
در آشیانه دریافتم که هیچ رخدادی در عالم شر مطلق نیست. ممکن در پس هرحادثه ای ناگواری، خیری نهفته باشد. اگر پدرم نمی رفت، شاید من در آشیانه نبودم. آنگاه ازین فرصت ها وزمینه ها که فردای مرا می سازد ومرا وا می دارد تا به انسانهای دیگر کمک کنم، محروم می ماندم.
من اکنون خودم را از خوشخبت ترین آدمهای روی زمین می دانم. ومصمم هستم که مثل مادرم، داکتر سیما سمر و پدرم، آقای نوید، به صدها انسان درمانده وبی پناه دیگر، تکیه گاه محکم باشم.
من اکنون " نصرت" واقعی هستم، کسی که یاری گر صدها انسان بی پناه دیگر خواهد بود!
نصرت نوید، یکی از کودکان آشیانه سمر بامیان/شاگرد صنف ششم مکتب کارته صلح
9 ثور 1388
آشیانه سمر بامیان

داکتر سیما سمر از امکان تقلب گسترده در انتخابات اظهار نگرانی کرد

8صبح، کابل: به مناسبت روز جهانی مطبوعات، دفتر معاونت ملل متحد در افغانستان (یوناما) و کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان به اهمیت آزادی مطبوعات در آستانه ی برگزاری انتخابات ریاست جمهوری و شوراهای ولایتی تاکید کردند. کای آیده، نماینده ی ویژه سرمنشی ملل متحد در افغانستان و داکتر سیما سمر، رییس کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان روز گذشته در یک کنفرانس خبری مشترک، هم چنین از تدابیر نظارتی بر روند انتخابات سخن گفتند و نیز تاکید کردند که آزادی بیان و مطبوعات اساس دموکراسی در یک کشور است. داکتر سیما سمر، رییس کمیسیون مستقل حقوق بشر گفت کمیسیون مستقل حقوق بشر و دفتر معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان از چهار حق و سه پرنسیب در جریان برگزاری انتخابات نظارت و دیده بانی می کنند. داکتر سیما سمر این چهار حق و سه پرنسیب را چنین برشمرد: "چیزی را که ما می خواهیم نظارت کنیم، چهار حق است، که ضرورت است در جریان انتخابات در نظر گرفته شود؛ آزادی بیان است، آزادی گشت و گذار است، آزادی اجتماعات مسالمت آمیز است، و آزادی ایجاد احزاب و انجمن ها است. و سه پرنسیب است؛ عدم تعبیض، عدم جانب داری و عدم تهدید". داکتر سیما سمر افزود که یوناما و کمیسیون مستقل حقوق بشر بعد از بررسی و نظارت شان در این زمینه گزارشی را نشر می کنند و از آن هایی که از این حقوق و پرنسیب ها تخطی کنند، در این گزارش نام برده می شود. رییس کمیسیون مستقل حقوق بشر از این که تعداد کمی از خانم ها در انتخابات ریاست جمهوری و شوراهای ولاتی ثبت نام کرده اند، ابراز تاسف نمود و به رسانه ها گفت که در این زمینه برای تشویق مردم به شرکت در انتخابات نقش اساسی دارند. همچنان داکتر سمر از امکان تقلب بیش از حد در انتخابات به این دلیل که در برخی ولایت ها بدون حضور زنان و به نام زنان کارت های رای دهی گرفته شده اند، اظهار نگرانی کرد. وی به گونه ی مثال به ولایت لوگر اشاره کرد که بر اساس آمارها حدود هفتاد درصد کسانی که برای رای دهی ثبت نام کرده و کارت گرفته اند، را زنان تشکیل می دهند. در حالی که براساس واقعیت های جامعه ی افغانی، اول این که در بسیاری مناطقی مانند لوگر همه ی زنان نمی توانند چانس اشتراک در انتخابات و ثبت نام را بیابند، از سوی دیگر در صورتی که زنان صد درصد هم ثبت نام نموده باشند، نمی توانند حدود هفتاد درصد از ثبت نام کنندگان رای دهی را به خود اختصاص دهند. داکتر سیما افزود همان طور که در توزیع کارت رای دهی تقلب شده است، این امکان وجود دارد که در برگزاری انتخابات نیز چنین تقلب هایی صورت گیرد، که این مساله خود نیاز به نظارت و بررسی های بیشتری را ایجاد می کند. در همین حال، کای آیده، نماینده ی ویژه ی سرمنشی ملل متحد نیز گفت آزادی بیان حق اساسی مردم در یک جامعه ی دموکراتیک است. وی افزود ایجاد مانع در وظایف رسمی خبرنگاران به صورت کلی غیرقابل قبول می باشد، خصوصا در زمانی که در آستانه ی برگزاری انتخابات می باشیم و مبارزات انتخابی داغ می شود. کای آیده گفت امیدوار است رییس جمهور فرمانی را به خاطر عدم مداخله ی مسوولین دولتی در امور انتخابات صادر کند. پیش از این نیز نگرانی هایی در رابطه به احتمال مداخله ی مسوولان دولتی در جریان انتخابات در رسانه های کشور مطرح شده است.وی افزود که یک رهنمود دو صفحه ای در رابطه به رعایت اصول انتخابات از سوی نامزدان، مسوولان دولتی، مسوولان و کارمندان کمیسیون مستقل انتخابات، و رسانه ها، تدوین نموده است. آقای کای آیده، انتخابات پیش روی ریاست جمهوری و شوراهای ولایتی را به این دلیل که این بار سازمان دهنده اصلی آن نه جامعه جهانی بلکه نهادهای افغانی می باشند، از انتخابات گذشته متفاوت دانست. او علاوه کرد که در انتخابات آتی ریاست جمهوری و شوراهای ولایتی جامعه جهانی نقش حمایتی دارد. در همین حال، یکی از مسایل مطرح در انتخابات آتی، چگونگی اشتراک مخالفین دولت در این روند است و نیز مساله ی متهمان به نقض حقوق بشر و جنایت کاران جنگی به صورت نه چندان روشنی مطرح شده است. کای آیده از مخالفان نیز خواست که در انتخابات شرکت کنند. این درحالی است که گفته می شود برخی از شورشیان نیز کارت رای دهی گرفته اند. با وجود این که طالبان بارها اشتراک در انتخابات را رد کرده اند، این نگرانی نیز توسط تحلیلگران مطرح شده است که شاید برخی افراد طالبان به دلیل این که بتوانند هویت طالبی شان را پنهان کنند، کارت رای دهی گرفته باشند. همچنان قبلا به نقل از نماینده ی ویژه سرمنشی ملل متحد در امور افغانستان گزارش شده بود که وی به رییس جمهور کرزی گفته است نباید آقای مارشال فهیم به عنوان معاون برگزیده شود. کای آیده در پاسخ به این سوال که این موضوع گفت گفتگوهایی با رییس جمهور داشته است، اما جزییات بیشتری در مورد ارایه نکرد. اما به صورت مشخص گفت که این مساله را نه رد می کند، و نه تایید. در همین حال، درحالی که کمیسیون حقوق بشر و دفتر هیات معاونت ملل متحد در کابل از تلاش برای تقویت دموکراسی حرف می زنند، و انتخابات را گامی در این مسیر می دانند، شعارهای مقدماتی برخی نامزدان احتمالی انتخابات ریاست جمهوری به صورت آشکار با ارزش های قانون اساسی و سایر ارزش های بشری در تناقض قرار دارد. در این مورد، در قانون نیز جز تکمیل نمودن شرایط نامزدی و قبول داشتن قانون اساسی، محدودیت دیگری دیده نمی شود. اما داکتر سیما سمر، رییس کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان می گوید، به دلیل این که سیستم قضایی افغانستان آن توانایی را نیافته که در رابطه به این مسایل قضاوت نماید، بهتر این است که مردم خود تصمیم بگیرند و با رای شان آن هایی را انتخاب نمایند، که می خواهند. خانم سیما سمر در این رابطه افزود که یک تعداد افراد در نزد مردم خیلی ها شناخته شده اند، و نیازی نیست که دوباره آن ها به مردم معرفی شوند. هم چنین به گفته ی وی، کمیسیون شکایت انتخاباتی که نمایندگان کمیسیون حقوق بشر و یوناما اعضای آن هستند، به شکایت های مردم رسیدگی می نماید.

منبع: www.8am.af